We gaan met 4 landcruisers naar het veer (de 'bac'). Er staan al wagens voor ons in
de rij. Van 2 landcruisers wordt afscheid genomen. Aan de overkant zullen 2 anderen
klaar staan.
Voordat we het veer opgaan moet er een kapotte band gewisseld worden van de auto waar
ik in zit.
Het is nog een flink eind varen naar de overkant. Daar gaan we met de 2 auto's een
stukje rijden naar de andere auto's. De lopers (hun auto's zijn terug naar Timboektoe)
moeten een klein stuk door het water. Het duurt even, maar dan worden ze opgehaald
door een van de wachtende auto's.
Van de auto waar ik in zit is weer de band lek. Die moet eerst vervangen worden.
De auto's rijden met een flinke snelheid over de onverharde weg. Regelmatig zitten
er wasborden in de weg, zodat je door elkaar geschud wordt. Af en toe neemt een auto
een spoor langs de weg. Hier is geen wasbord, maar de auto glijdt van links naar rechts
en uiteindelijk gaat het langzamer.
Dan gaat een derde band kapot. De auto gaat langs de weg en de krik gaat eronder.
Net als alle bouten los zijn valt de krik om in het zand. Gelukkig zit het wiel nog op
het as. Een krik van een andere auto biedt uitkomst. Na de bandenwisseling wordt de bagage
over de andere auto's verdeelt zodat we lichter zijn.
Het begint ondertussen flink te waaien. De zon verdwijnt achter de zandwolken. We happen ook nog iets stof van de auto voor ons. Net als het erop lijkt dat het bijna een zandstorm bezig is gaat hetzelfde wiel voor de vierde keer lek. Dit keer is de band meteen leeg (er zit een grote bout in blijkt later). Een andere auto stopt even. De chauffeur gaat met deze auto verder zonder iets te zeggen en dan staan we daar.
Al snel komt er een andere auto om ons op te halen. Een klein stukje verder staat de rest bij een kraampje iets te drinken. Het is een geplande stop hier, ongeveer halverwege met nog precies 100 km te gaan tot de verharde weg. De chauffeurs laten ondertussen de lekke banden in de buurt repareren. Gelukkig zullen we tijdens de rest van de tocht geen lekke band meer krijgen, vier keer is wel genoeg!
Vlak voor Douentza zien we een hoge rots. Door het zand in de lucht zien we de
contouren van berg
pas als we er bijna zijn (100 - 200 meter afstand).
Er staan veel auto's van een karavaan
die onderweg zijn naar een muziekfestival dat over ca. 2 weken is.
Om 13:00 komen we in Douentza aan. Hier ligt weer de asfaltweg. We lunchen bij een campement langs de verharde weg. Er is spaghetti met kip-bolognese saus en rijst. Het smaakt prima. Met een fles koud bier wordt het stof in de keel weggespoeld.
Het is al 14:30 als we onderweg gaan. De Harmattan zorgt ervoor dat de zon niet of amper te zien. Opvallend is dat we bijna geen tegenliggers zien terwijl we nog een flink stuk rijden.
We rijden tegen 17:00 Sevare binnen. Er wordt snel nog even een de supermarkt aangedaan.
Bij het hotel ga ik eerst een berichtje naar Nederland sturen via internet en dan
een goede douche nemen.
De internet verbinding is nu razendsnel. De afgelopen week is er ADSL geinstalleerd
ipv het modem dat voor alle PC's samen was.
We gaan met een stel eten bij Mankante. Ik neem een brochette boeuf met friet en fruityoghurt na.
Het is vandaag 31 december. We gaan oud en nieuw vieren in de tuin van het hotel. JP heeft vuurwerkpijlen geregeld. Er staat sterke drank uit de supermarkt op tafel. Het hotel heeft hier blijkbaar geen moeite mee. Een paar groepsleden zijn al eerder naar bed gegaan. Tijdens de hele reis zijn er ook opvallend veel mensen zien.
Om middernacht is Anka jarig, waarvoor gezongen wordt. Er is een cadeau geregeld voor haar. De pijlen worden afgestoken. Als er een op de galerij langs de kamers terecht komt levert dit een flinke knal op. Er zijn sterrenfliters en het personeel (die vandaag papieren hoedjes dragen) vindt dit ook geweldig.
De stemming zit er goed in. Om 1:00 houd ik het voor gezien en ga slapen.